مروری بر اندیشه های رهبری درباره فلسطین؛ راه علاج قضیه فلسطین از منظر رهبر انقلاب

"ما معتقدیم سرزمین فلسطین، کشور فلسطین، یکجا متعلق به فلسطینی‌هاست."  می توان اذعان داشت موضوعات رژیم صهیونیستی، صهیونیسم و جنایت های اسرائیل، در اکثر بیانات رهبر معظم انقلاب مطرح شده است و یکی از دغدغه های اساسی ایشان بوده است که همواره بدان اشاره داشته اند. تولد خائنانه این رژیم در منتهی الیه خاورمیانه و در کنار دریای مدیترانه باعث درگیریها و جنگ های متعددی شده است. ساکنان اصلی سرزمین فلسطین، هدف توطئه صهیونیسم جهانی قرار گرفتند تا به امروز تاوان این توطئه جهانی را پس می دهند.

روز 14 می 1948، یکی از ننگین ترین رخدادهای جهان روی داد و دیوید بن گورین با قرائت منشور استقلال رژیم صهیونیستی در موزه وقت تل‌آویو، شروع نکبت بار عمر این رژیم را به طور رسمی اعلام داشت. بلافاصله آمریکا و شوروی آن را به رسمیت شناختند و این در حالی است که در اعلامیه موجودیت رژیم جعلی اسرائیل مرز مشخصی را برای آن در نظر نگرفته است.

از نظر فلسطینی‌ها این روز یادآور روزهای تلخ یعنی اشغال سرزمین‌شان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از 800 هزار فلسطینی از خانه و کاشانه‌شان است. بعد از گذشت بیش از شش دهه از موجودیت رژیم صهیونیستی و اشغال سرزمین‌های اشغالی شمار آوارگان، پناهندگان به 4 میلیون نفر رسید که همچنان بیشتر این آوارگان در اردوگاههایی در کرانه باختری، نوار غزه و دیگر کشورهای همسایه عربی زندگی می کنند.

چشم داشت به سرزمین های فلسطین در قرنهای متمادی وجود داشته و همواره یکی از گزینه های اصلی برای گردآمدن یهودیان جهان این سرزمین ها بوده است. در سال 1897 با تشکیل «نخستین کنگره جهانی صهیونیست» در شهر بازل سوئیس، صهیونیسم به صورت نهضت سیاسی سرتاسری در اروپا درآمد و تئودور هرتسل (1860-1904) سردبیر یکی از روزنامه های معتبر وین رهبری نهضت را در دست گرفت. وی در جزوه ای که در سال 1896 تحت عنوان «در یودن اشتات و کشور یهودیان» منتشر ساخته بود، خواستار تشکیل کشوری یهودی در فلسطین شده بود. حضور نظامی بریتانیا در فلسطین و توطئه های این کشور با صهیونیست ها، زمینه را برای مهاجرت یهودیان از دیگر نقاط جهان به سرزمین های فلسطین فراهم آورد؛ در سال 1917 وزیر خارجه بریتانیا آرتور جی بالفور اعلامیه مشهوری را منتشر کرد که براساس آن در نظر گرفتن فلسطین به عنوان سرزمینی برای یهودی‌ها مورد حمایت قرار گرفته بود.

در تاریخ29نوامبر 1947 میلادی، سازمان ملل متحد طرح تقسیم فلسطین به دو کشور اسرائیل و فلسطین و اداره شهر اورشلیم به صورت بین‌المللی را تصویب کرد که مقرر می‌کرد این منطقه بین اعراب و یهودیان بطور مساوی تقسیم شود و بیت‌المقدس نیز برای جلوگیری از برخورد تحت نظارت سازمان ملل قرار گیرد؛ طرحی که موافقت سران صهیونیست و مخالفت شدید فلسطینیان و دولت‌های عرب منطقه را به دنبال داشت.

صهیونیست ها در زمانی که کشورهای درگیر جنگ جهانی دوم، مشغول بازسازی خود بودند و جهان وارد عصر دوقطبی آمریکا و شوروی می شد، پایه های دولت خود را در سرزمین عربی و مسلمان فلسطین استوار می کرد و در شب 14 می 1948 بیانیه استقلال خود را به صورت عمومی اعلام کرد. آنچه که در متن منشور استقلال آمده است، بیانیه ای مظلومانه و طلبکارانه از جهان است که تشکیل کشور اسرائیل را مطالبه تاریخی و مذهبی دانسته ولی این اصل را فراموش کرده است که در این زمینها مردمانی برای قرون متمادی زیسته اند و با خاک و آب آن پیوند ناگسستنی یافته اند.

اکنون و با گذشت بیش از 60 سال از اشغال سرزمین فلسطینیان به دست صهیونیست های جنایتکار، اسراییل غاصب از مقاومت وصف ناپذیر مردمان این سرزمین به عجز و استیصال افتاده است، گرچه این رژیم نامشروع از آخور دولت های مستکبر دنیا تغذیه می کند و مورد حمایت آنها قرار دارد اما هرچه ظلم بیشتری در حق فلسطینیان می کند، افکار عمومی و ملت های دنیا بیش از پیش به مظلومیت مردم فلسطین و جنایت های اسراییل پی می برند. مرور این تاریخچه کوتاه از سرگذشت 60 ساله فلسطین و اسراییل هم نشان می دهد که هیچ گونه مداخله خارجی در سرنوشت مردم فلسطین قادر به پایان دادن به این درگیری ها نیست بلکه کلید حل این مشکل به دست مردم این سرزمین و گروه هایی است که از سوی مردم آن نمایندگی دارند؛ آنهایی که پا به پای مردم در مبارزات علیه رژیم صهیونیستی سهیم بوده و برای آن هزینه داده اند؛ نه کسانی که با امتیازگیری از صهیونیست ها به راحتی حاضر به عقب نشینی از آرمان های مردم فلسطین هستند.

حضرت آیت الله خامنه ای شکل گیری، ادامه روند حیات و رفتارهای رژیم صهیونیستی را همیشه محکوم کرده اند و براساس سیاست همیشگی جمهوری اسلامی ایران، تنها راه علاج این غده سرطانی را نابودی این رژیم می دانند.