اصلاح طلبان بی رمق تر از همیشه؛ لیست امید اصلاح طلبان همه را ناامید کرد/ اصلاح طلبان در مجلس دقیقا چه می کنند؟

با تشکیل مجلس دهم، ناظران اصلاح طلب انتظار یک مجلس کاملا متفاوت با مجلس نهم و شور و هیجان اصلاح طلبان راه یافته به آن را داشتند.  غوغا و هیجان حامیان اصلاح طلب در زمان انتخابات مجلس دهم به گونه ای بود که خود را پیروز اصلی آن می دانستند و تیتر روزنامه های اصلاح طلب «پیروزی امید» را نوید داد. پیروزیی که در همان تیتر ماند و دیگر «تَکرار» نشد. 

در اولین روزهای برگزاری مجلس دهم، تکلیف فراکسیون ها مشخص شده بود و فراکسیون امید نیز متشکل از نمایندگان راه یافته لیست امید تشکیل شد. فراکسیونی که امید بسیاری برای تاثیرگذاری بالا بر روندهای مجلس از آن می رفت. در اولین آزمون این فراکسیون در انتخابات ریاست مجلس، هیچ رنگ و بوی از اکثریت مشاهده نشد و محمدرضا عارف حتی از تعداد کسانی که در فراکسیون امید عضویت داشتند، رای کمتری کسب کرد و از رسیدن به صندلی ریاست بازماند. 

ولی این پایان ماجرا نبود، در انتخاب روسای فراکسیون های 14 گانه تخصصی مجلس، اصلاح طلبان تنها در دو کمیسیون توانستند نامزد خود را به ریاست برسانند و در مابقی توفیقی نداشتند. هفته‌نامه صدا، نشریه ای با وابستگی به حزب کارگزاران در این باره نوشت: "انتظار می‌رفت اصلاح‌طلبان ریاست حداقل یک سوم و در حالت طبیعی نیمی از کمیسیون‌های 13 گانه را کسب کنند،‌ اما سهم این فراکسیون به دو کمیسیون برنامه و بودجه و بهداشت محدود ماند. هر چند در نهایت ریاست کمیسیون اصل 90 هم به گزینه مورد حمایت اصلاح‌طلبان رسید؛‌ تا اندکی از ناامیدی حاصل از شکست در کمیسیون‌های کلیدی آموزش و فرهنگی کاسته شود، گرچه ریاست این کمیسیون بی‌مشتری بیشتر به توفیق اجباری می‌مانست تا پیروزی در یک رقابت."

ولی جاییکه عارف به عنوان رئیس فراکسیون امید حضور داشت، داستان به صورت تلخ تری برای اصلاح طلبان به پایان رسید که صدا نیز به ان پرداخت: "در کمیسیون آموزش و تحقیقات هم که چند نماینده شاخص تهران ازجمله محمدرضا عارف به عضویت آن درآمده بودند، آن‌طور که خود می‌گویند، بازی طرف مقابل را خوردند و با «مهندسی انتخابات» مواجه شدند. این در حالی است که چهره‌های اصلاح‌طلب مجلس و سران فراکسیون امید به دو پرسش پاسخ نمی‌دهند. اول آنکه، مهندسی، تدبیر و برنامه آن‌ها در برابر رقیب برای کسب کرسی ریاست کمیسیون‌ها چه بود؟ دوم اینکه اگر طرف مقابل با محوریت علی لاریجانی چنین به مقابله با اصلاح‌طلبان روی آورده، که چهره‌هایی چون محمدمهدی زاهدی و نصرالله پژمان فر را بر چهره‌های فرهنگی و علمی اصلاح طلب ترجیح می‌دهد، اصلاح‌طلبان چه کرده‌اند؟"

علی صوفی عضو شورای سیاستگذاری اصلاح‌طلبان می‌گوید: "نمایندگان برآمده از لیست امید خیانت کردند و حالا برای توجیه رفتار خودشان به دکتر عارف حمله می‌کنند و درصدد فرافکنی هستند و ایشان را مقصر جلوه می‌دهند. آقای دکتر عارف هیچ پیشنهادی از هیچ فردی که مسئول تصمیم‌گیری درباره ریاست مرکز پژوهش‌ها است، دریافت نکرده. نه آقای لاریجانی به ایشان پیشنهاد دادند نه هیئت امنای مرکز پژوهش‌های مجلس که همان هیئت رئیسه مجلس هستند، که آقای دکتر عارف بخواهد در صورت پیشنهاد آنها امتناع کند. در آغاز هم معلوم بود که این یک بازی است و آقای دکتر عارف هم به این مسئله واقف بود علی‌رغم نگاه‌های خوشبینانه مبنی بر اینکه این‌ها واقعاً دوست دارند آقای دکتر عارف ریاست مرکز پژوهش‌ها را بپذیرد، در آن زمان خود آقای دکتر عارف می‌گفت نخیر چنین نیست و این افراد تمایلی برای ریاست بنده حتی در مرکز پژوهش‌ها ندارند.  با این حال منتظر بودند ببینند آیا چنین پیشنهادی خواهند داشت یا نه که بعد تصمیم بگیرند، که هیچ پیشنهادی از سوی هیچ کس به ایشان نشد."

باد فراکسیون امید روز به روز خالی تر شد تا در روزهای بعد وزن واقعی اش در مجلس دهم مشخص شود. جاییکه اعضای فراکسیون کمترین هماهنگی را در موضوعات اصلی مجلس ندارند و حتی برخی از اعضای آن نیز که با نام اصلاح طلب وارد مجلس شده اند، این مکان را به جایگاهی برای دفاع از منافع شخصی و خانوادگی خود تبدیل سازند و با آبروی آن بازی کنند. فاطمه حسینی نماینده ای که اصلاح طلبان او را صدای نسل جوان در مجلس می خواندند، به دفاع از پدرش سیدصفدر حسینی، رئیس مستعفی صندوق توسعه ملی به دلیل فیش حقوقی 57 میلیونی اش و خود و همسرش در ماجرای تاسیس صرافی در اوج نوسانات ارزی در سال 1390 پرداخت. موضوعی که با واکنش علی مطهری که در آن جلسه ریاست مجلس را بر عهده داشت روبه رو شد ولی فاطمه حسینی تا پایان بیانیه اش را از تریبون مجلس قرائت کرد و هیچ وقعی به اعتراضات ننهاد! 

این آبروریزی در حدی بود که هیچ یک از روزنامه ها و رسانه های اسم و رسم دار اصلاح طلب به آن نپرداختند و صدای اعتراضی نیز از مدعیان حقوق شهروندی و مبارزه با فساد اقتصادی برنخاست. با ادامه روند بی تحرکی فراکسیون امید و عدم تاثیرگذاری بر فرآیندهای مجلس، به نظر می رسد انفعال و ناامیدی میان اعضای آن گسترش یافته و هر یک به اقدامات انفرادی و بدون هماهنگی با فراکسیون دست می زنند. محمد وکیلی، عضو لیست امید و سخنگوی فراکسیون امید در مجلس، به دنبال طرح استیضاح ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی رفته که چنین عملی با واکنش تند اصلاح طلبان روبه روشد. محمدعلی وکیلی در همین زمینه به روزنامه اصلاح طلب اعتماد گفت که " براساس ارزیابی اجمالی که از عملکرد وزرا داشتیم وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی به ترتیب ناکارآمدی و فشار اجتماعی در اولویت تغییر قرار گرفته است."

طرح استیضاح ربیعی آنگونه که از سخنان محمدعلی وکیلی نماینده تهران بر می آید دست کم چهار محور دارد. «کوتاهی در ارایه ساختار وزارتخانه تعاون، کار و رفاه اجتماعی» ، «معطل گذاشتن بنگاه‌های اقتصادی از جمله شستا و به زیان رساندن این بنگاه‌ها» ...

روزنامه اصلاح طلب آفتاب یزد در واکنش به خبر استیضاح ربیعی و آن هم به مجلس گردانی اصلاح طلبان نوشت: " خبرش کم‌کم پخش شد. اینکه سخنگوی فراکسیون امید لباس رزم بر تن کرده و عزمش را جزم، تا وزرای دولت روحانی را به زیر کشد و در اولین گام چه استیضاحی بهتر از استیضاح «علی ربیعی» وزیر کار و رفاه دولت روحانی. و آن سخنگوی فراکسیون امید که طرح استیضاح این وزیر را مطرح کرده کسی نیست جز محمدعلی وکیلی. کسی که در لیست امید رأی آورد، با رفاقت توأمان با علی لاریجانی و عارف عضو هیأت رئیسه شد و حالا به بهانه کمک به دولت و تغییرات در کابینه، استیضاح‌های وزرا را در دستورکار قرار داده است. وکیلی در گفت‌وگوی اخیرش اعلام داشته که طرح استیضاح وزیر کار، با امضای ۶۰ اصلاح‌طلب و اصولگرا کلید خورده و به غیر استیضاح «علی ربیعی» کسان دیگری هم در لیست مجلس هم هستند. وکیلی باید بداند که استیضاح وزیر کار در بحبوحه بحث‌ فیش‌های نجومی نه‌تنها کمک نیست، بلکه دهن‌کجی به دولت و هم‌پیمانی با مخالفان حسن روحانی است."