در حاشیه برنامه خبری تلویزیون در ایام دفاع مقدس؛ روایتی جذاب از وصیت نامه های شهدا

شهدای جنگ هشت ساله تحمیلی، یادگارهایی ابدی هستند که لحظه لحظه زندگی آنها درسی است برای آیندگان و تلنگری برای کسانی که با غفلت و چشم بستن بر واقعیات زندگی، دنیای فانی را ابدی می دانند.   امسال هفته دفاع مقدس آن گونه که باید و شاید مانند سال های قبل شور و حال نداشت؛ شاید مهمترین دلیل نبود بودجه در سازمان ها و ساختارهای فرهنگی و مسئول در این زمینه مهم بوده است. تلویزیون هم با وجود غنای موضوع دفاع مقدس، چندان حرفی برای گفتن نداشت و بی رمق ظاهر شد؛‌ البته  جشنواره فیلم های تکراری دفاع مقدس سال هاست در این ایام فعال است. شبکه های تلویزیون چند فیلم با موضوع دفاع  مقدس را پشت سرهم هر سال بازپخش می کند؛ فیلم هایی که بیراه نیست بگوییم دیگر سکانس به سکانسش را ازبر شده ایم. متاسفانه این موضوع بیانگر ناکارآمدی جشنواره  برگزار شده در این ایام؛ یعنی  جشنواره فیلم دفاع مقدس نیز بود  جشنواره ای که نتوانسته سهم بسزایی از آثار سینمای دولتی ایران را  به دفاع مقدس هشت ساله اختصاص دهد. حکایت جشنواره  فیلم های دفاع مقدس در تلویزیون مانند جشتنواره فیلم کودک و چندین جشنواره دیگر است که خروجی خاصی ندارند و جای نقد بر آنها  بسیار است. 

اما در بین این هیاهو و کاستی های موجود در هفته دفاع مقدس که گذشت، بخش خبری شبانگاهی تا حد زیادی توانست جبران کننده نقاط ضعف باشد و ابتکار جالبی داشت که الحق عوامل آن شایسته تقدیر هستند.  بخش کوتاه، موجز و پرمحتوایی که هم اثرگذاری لازم را بدون  نگاه  کلیشه ای و تکراری داشت و هم  مشخص بود  انسان هایی دلسوزٰ، توانا و خوش فکر آن را ساخته  و پرداخته بودند؛ نه کاری از روی رفع تکلیف و پرکردن بیلان.

بخش پایانی  اخبار شبانگاهی در هفته دفاع مقدس  به سلسله گزارش های خبری پیرامون جنگ تحمیلی اختصاص یافته بود؛ گزارش هایی که پس از پخش مستند «روح الله» تولیدی شبکه المنار در صدا و سیما راه افتاد و این بار با نگاه تاریخی به دفاع مقدس پرداخته بود. امسال این گزارش های ضربتی کوتاه و موجز به تاریخ  دفاع مقدس مانند قبل اشاره نمی کرد، بلکه به موضوعی  جدید و بدیع  پرداخته بود  که دغدغه امام و رهبری هم بوده است و در این اوضاع  و احوال کنونی به شدت  نیاز آن احساس می شود.

ماجرا از این قرار بود که در ابتکاری جالب تیم گزارش های خبری تلویزیون، وصیت نامه های شهدا را  سوژه  کار خود قرار داده بودند؛  وصیت نامه هایی که با جمله ای تکان دهنده از امام خمینی (ره) بازگشایی می شد آنجا که امام فرمود:« این وصیت نامه هایی که این عزیزان می نویسند را مطالعه کنید، پنجاه سال عبادت کردید. خدا قبول کند، یک روز هم یکی از این وصیت نامه ها را بگیرید مطالعه کنید و تفکر کنید. از این ها قدری تعلیم و تعلم پیدا کنید.»

پس از این جمله  امام، هر شب شهیدی با وصیت نامه اش معرفی می شد. شهیدی شاید نه چندان مشهور، اما با وصیت نامه ای پرمحتوا  و تکان دهنده از او یاد می کردند. وصیت نامه شهدایی که برای اوضاع و احوال امروز ما به شدت مورد نیاز هستند. از شهید حسن فاتحی یا همان حسن طلا که به دلیل  موههای طلایی اش به شهید آمریکای مشهور بود و در گزارش خبری به گفته مادرش آن قدر حساس نسبت به موههایش بود که با خود تافت مو به جبهه می برد و به گفته همرزمانش قبل از شهادت  موههایش را پوشاند تا  اسیر دنیا نباشد تا وصیت نامه  شهیدی که  سفارش  کرده بود پدرش موتور او را بفروشد و پولش را به بیت المال بدهد تا مدیون بیت المال  برای خرج تحصیل  نباشد؛ وصیتی که این روزها  با شنیدن  رقم های عجیب و غریب از حقوق های نجومی و حرف های مدعیان پرتوقع  سفره انقلاب!! که البته آن را  حق و حقوق خود هم می دانند ‌برای مردم حرف هایی ملموس و پرمحتواست، این که  چه کسانی لیاقت درجه ای به نام شهادت را پیدا می کنند و شهادت شهدی نیست که به گلوی هر مدعی ریخته شود، این که حلال و حرام  اصلی است مهم،  خارج از تمامی دعواهای سیاسی و حزبی و ادعاهای انقلابی گری و اسلامیت و.... در عمل باید  مسلمان بود حتی پرداختن به وصیت نامه پرمحتوای شهید شاهرخ ضرغام گنده لات دوران شاه که با انقلاب و امام خمینی (ره) متحول شد و فدایی اسلام گردید هم جالب بود آنجا که او  ولایت فقیه را با زبانی عامیانه  اما دلنشین در وصیت نامه خود توضیح داده بود.

برنامه گزارش فوق در هفته دفاع مقدس بسیار با نکته سنجی و پرمغزی همراه با تدوینی خوب روی آنتن پخش رفت چنان چه به غیر از اثرگذاری در جامعه و عملیاتی کردن نگاه امام راحل  برای مطالعه وصیت نامه های شهدا به نکته  جالب دیگری هم اشاره  کرد و آن این که  تولید  کار برای دفاع  مقدس نیاز به بودجه های کلان  و سنگین ندارد. آنچه  قبل از هر چیز نیاز است  خلاقیت و ایده پردازی است که  در سایه تعهد و دغدغه خود را نشان می دهد. بخش وصیت نامه های تیم گزارش خبری نه از شبکه «من وتو» تقلید طوطی وار کرده بود و نه کپی عین به عین هیچ برنامه دیگری بود که بگویند بومی شده، بلکه  برخاسته از نیت های خالص و خلاق جوانانی بود که  وجودشان سرمایه رسانه ملی است و باید به آنها  بیشتر از مقلدانی بی هنر بها داده شود که تنها  نگاهشان تقلید و ادا در آ‌وردن است.